Een rusteloos repetitieweekend
Joyce speelt dit jaar de vurige zigeunerkoningin Inez, en doet dit vol overgave! Ik lig languit op mijn bank na een intensief, emotioneel, vermoeiend, maar ook gezellig en indrukwekkend repetitieweekend in Alkmaar. Ik ben moe, maar voldaan. Het was mijn derde repetitieweekend, maar deze keer was toch wel het zwaarst van de drie. Niet alleen omdat ik dit jaar voor het eerst een hoofdrol heb en dus veel tekst moet onthouden, maar vooral omdat er zoveel dans in Zorro zit. Niet zomaar dans, maar flamencodans. Flamenco is compleet nieuw voor me en de dansen zijn toch wel een stuk moeilijker dan de dansen die ik in de vorige musicals Petticoat en Ciske de Rat moest doen. Mijn hoofd weet wel wat het moet doen, maar mijn lijf werkt af en toe nog niet mee. Dit weekend hebben ze beter samen leren werken. Mijn heupen hebben geswingd, mijn armen hebben sierlijk om me heen gezwaaid en mijn borst stond vooruit. Ik ben trots op mijn lijf. Mijn voeten tintelen na en krijgen eindelijk wat rust. Dat hebben ze wel verdiend. Ze hebben keihard moeten werken en hebben uren achter elkaar gedanst, gestampt, geschopt en gelopen. Ze hebben mijn lichaam het hele weekend moeten dragen en alsof dat niet al moeilijk genoeg was, moesten ze dat ook nog doen op hakken. Toch leek het dit weekend soms net alsof ik in het sprookje ‘De rode schoentjes’ van Hans Christian Andersen was beland. Mijn lijf wilde niet meer maar mijn voeten gaven niet op en dansten door. Ze lieten zich niet afschrikken door het onbekende en probeerden onze choreografe Sanne steeds bij te houden. Mijn voeten doen dingen die ik mij een half jaar geleden niet voor had kunnen stellen. Ze brengen me steeds naar de goede positie en doen (meestal) wat ik wil. Ik ben trots op mijn voeten. Niet alleen mijn voeten, maar ook mijn keel geniet van een welverdiende rust. Een week eerder besloot m’n stem ermee op te houden en gelukkig was hij dit weekend weer redelijk hersteld, maar toch deed het me weer realiseren hoe afhankelijk ik ben van het goed functioneren van mijn stem. Ik ben gewend om ballads te zingen, maar de nummers die ik zing in Zorro zijn allemaal up-tempo. Dat vraagt meer van m’n stem en daarom is het belangrijk dat ik hem niet te veel overbelast. Het is mijn grootste nachtmerrie om tijdens de voorstellingen geen stem te hebben, dus ik zal hem de komende maanden goed verzorgen. Ondanks de verkoudheid heeft mijn stem zich dit weekend redelijk goed weten te houden. Ik ben trots op mijn stem. Mijn lijf geef ik een warme douche, mijn voeten een massage en mijn keel een kop hete thee met honing. Zij hebben me dit weekend geholpen om zowel letterlijk als figuurlijk grote stappen te maken richting de voorstellingen op 19 en 20 november. Ik zal ze goed verzorgen en kan niet wachten tot ze samen mogen werken in Het Park om iedereen te laten zien wat ze kunnen!