‘Waar stopte Luisa en begon Daphne?’

In deze Backstage blog vertelt Daphne over het neerzetten van haar rol Luisa, de jeugliefde van Zorro. Ik kijk in de spiegel. Schraap mijn keel, span en ontspan mijn spieren en maak mijn gewrichten los. Ik heb me nog nooit zo fit gevoeld als nu. Er valt een deken van kalmte over me heen. Ik ben er klaar voor. En ik zet mijn lied in. Voor de 1000^e keer. Het afgelopen jaar is bizar geweest. Hogere pieken dan ik voor mogelijk gehouden had, maar ook diepe dalen. Nog nooit hield ik zoveel van ‘mijn’ Westend. De vereniging die mij sterk hield wanneer ik liever zwak wilde zijn. Een plek waar ik mezelf kon ontwikkelen. Op zang-, spel- en dansgebied, maar ook als persoon. Waar ik vrienden heb. Familie. Toen ik in februari te horen kreeg dat ik de rol van Luisa gekregen gehad, de jeugdliefde van Zorro, stond mijn wereld even stil. Het is mijn hele leven mijn droom geweest om een hoofdrol te spelen in een musical. En zeker in een productie zoals Westend neerzet in Schouwburg het Park. Toen ik vijf jaar geleden auditie deed voor Titanic, had ik geen idee dat ik dit ooit zou bereiken. Een sopraanrol nog wel, als doorgewinterde alt. Het is een zwaar jaar voor mij geweest, met veel veranderingen. Ik vraag me regelmatig af wat ik nou eigenlijk precies wil in dit leven. En als ik heel eerlijk ben, weet ik dat nog steeds niet altijd. Maar deze rol. Deze prachtige rol, heeft mij altijd overeind gehouden. Het gaf me in een van de moeilijkste tijden van mijn leven een reden om te vechten. Om door te gaan. En nu, 10 maanden later, kan ik oprecht zeggen dat ik me weer goed voel. Écht goed voel. Was deze rol daar onderdeel van? Dat weet ik wel zeker. Ik kan mij zo ontzettend met Luisa identificeren, dat ik soms moeite gehad heb om haar goed neer zetten. Soms vroeg ik me af of ik niet gewoon Daphne was op het podium. Waar hield Daphne op en begon Luisa? Of is het andersom? Stukje bij beetje leerde ik Luisa beter kennen. En begon ik de verschillen te zien. Verschillen waar ik me als een reddingsboei aan vastklampte. Ook ik veranderde. Ik werd minder Luisa, en Luisa werd minder mij. En dat is goed. Ik sta niet meer als mezelf op het podium. Gelukkig. Ik trainde mijn lichaam, mijn stem en mijn geest om straks de vereniging trots te maken. Natuurlijk ga ik van elke seconde genieten op dat podium. Van de prachtige muziek, dans en vooral de liedjes die ik wel 1000 keer geoefend heb voor mijn spiegel. Maar wat ik uiteindelijk het allerbelangrijkste vind is dat ik deze geweldige groep mensen recht doe. Dat zij net zo trots op mij zijn, als ik op hen. Nog 15 dagen tot de première. Ik ben er klaar voor.