If you can dream it, you can do it

Nicky kon als klein balletmeisje er alleen maar van dromen om op zo´n mooi podium staan als in Schouwburg het Park. Nu is ze secretaris van Westend en merkt ze wat er allemaal bij komt kijken, voordat je daar echt kunt staan. Juni 1992 – Ze kan ze het niet laten om steeds maar in de spiegel te kijken. Net als de andere meisjes heeft ze haar haren strak in een knot. De ogen stijf dichtgeknepen toen haar moeder de haarlak er overheen spoot. Met de blauwe en roze oogschaduw en felrode lippenstift voelt ze zich een hele dame. ‘Balletgroep 1, klaarstaan!’ Zenuwachtig giechelend lopen ze achter de juf aan naar de coulissen. De mannen vliegen langs in zwarte pakken, hun haren glimmend achterovergekamd. De vrouwen zweven er achter aan op hun hoge hakken. Ze voelt hun lange witte rokken langs haar benen ruisen. Zou zij er later ook zo mooi uitzien? November 2015 – STRESS!! De zenuwen vieren bij iedereen hoogtij. Kun je een zaaltje regelen voor een extra oefensessie? Kan er nog wat veranderd worden in het programmaboekje, dat vandaag naar de drukker moet (of eigenlijk gisteren al)? Weet je nog bedrijven die ons zouden willen sponsoren? Kun je voor volgende week een mantelpakje naaien? De app en de mail ratelen de hele dag door. Ondertussen moet er hard gestampt worden op een rottige tongbreker die er maar niet in wil. ’s Avonds zijn de meeste brandjes geblust, zalen geregeld en de nodige zaken gedelegeerd. Als ze boven komt, staan daar haar hoge hakken klaar, onder de prachtige witte japon met petticoat. Nog 4 nachtjes slapen…